«Бақара» сүресінің 20-шы аяты:

«یَکَادُ الْبَرْقُ یَخْطَفُ أَبْصَرَهُمْ کُلَّمَآ أَضَآءَ لَهُم مَّشَوْاْ فِیهِ وَإِذَآ أَظْلَمَ عَلَیْهِمْ قَامُواْ وَلَوْ شَآءَ اللَّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَرِهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَلَى‏ کُلِّ شَى‏ءٍ قَدِیرٌ»

«Олардың көздерін найзағай жұлып әкете жаздайды. Оларға жарық берген сәтте, олар жарықта жүреді де оларға қараңғы болған заманда, олар тұра қалады. Егер Алла қаласа, олардың есту, көру сезімдерін де жояр еді. Алланың әр нәрсеге күші толық жетуші».

Аспандағы күн күркіреуі жаңбырдың және жердің және оның тұрғындарының балғындығы мен жасылдығының белгісі. Бірақ баршаға емес, осы илаһи рақымдылықты пайдалануға дайын адамдар үшін. Бірақ жалғыз қалған саяхатшы үшін бұл қандай?

Екіжүзділер өздері жаққан оттың әлсіз нұры мен аспандағы найзағайдың жарқыраған нұры олардың ешқайсысы оларды өмір жолына сала алмады. Өйткені біріншісі ұзаққа созылмады, ал екіншісі жаңбырдың жауатынын хабарлаушы ғана болды, бұл ол үшін апаттан басқа ештеңені білдірмейтін. Илаһи уахи – аспанның жарқыраған сәулесі. Мүнафықтардың оны көруге шыдамы жетпейді және Пайғамбардан оның сауабын алуға ұмтылмайды. Олар бұл нұрдың жарығын иман келтіріп пайдаланғысы келсе де, бірақ бұл нұр ​​олардың көздерін алып тастап, олардың жолын өшіреді.

Құран оларды әшкерелеп, олар мүміндермен бірге сапарды жалғастырудан еріксіз тоқтатылады, олардың алға да, қайтатын да жолы жоқ, олар қобалжып, абдырап, адасқан. Әрине, бұлардың барлығы Аллаға және мүміндерге деген екіжүзділіктің дүниелік әсері. Алла оларға шынайы жаза берсін десе, баруын тоқтатып қана қоймай, есту, көру қабілетінен де айырылады.

Осы аяттан алған сабақтарымыз:

1. Екіжүзділер Алланың нұрын көруге шыдамайды, ал Алланың сөзі олардың көздерінің нұрын аспандағы найзағайдай ұрлайды.

2. Мүнафықтың өз нұры жоқ және мүміндердің нұрымен қозғалуға ұмтылады.

3. Екіжүзді адам кейде алға қарай бірнеше қадам жасаса да, ілгері баспай, қимылын тоқтатады.

4. Екіжүзді адам жасаған іс-әрекетіне байланысты кез келген сәтте Алланың қаһарына ұшырауы мүмкін.