Әғраф сүресі, 234-ші бөлім, 94-96 аяттар

"Әғраф" сүресінің 94-95 аяттары:

"Тағы біз әрқандай кентке елші жіберсек, олар жалбарынсын деп, ол жердің тұрғындарын таршылық, қиыншылыққа ұшыраттық. (94) Сонан соң жаманшылықты жақсылыққа ауыстырдық. Тіпті артылып кетті де: "Аталарымыздың басына да таршылық, кеңшілік келген екен",-десті. Сондықтан оларды кенеттен қолға алғанымызда өздері де білмей қалды. (95)"

Өткен бағдарламада толық түсінік берілгендей Құран хазірет Һуд, Салих және Шұғайыб (ғ) секілді пайғамбарлардың оқиғаларын баяндады. Осы аятта А...-ның дәстүрлерінің біріне меңзеп: "Халықты А...-ның жолына шақыру үшін пайғамбарларды жіберумен қатар, оларды ғапылдықтан оятып, ақиқатты қабылдауына жағдай жасау үшін қиыншылықтар орнатамыз. Сонда халық өлім мен қияметті ойлап, бұрынғы қателіктерін қояды. Сондықтан оларды сәл болса да дүние мен дүниеқұмарлықтан ажырату үшін кейде науқастану мен өлім тәрізді қиыншылықтар тудырсақ, кейде құрғақшылық тәрізді экономикалық ауыртпалықтар жібереміз. Әрине мұндай қиыншылықтар ұзаққа созылмайды және оның соңынан молшылық пен тыныштық сыйлаймыз",-дейді. Өкінішке орай адамдардың көбісі байлық пен билікке жеткен соң қайтадан ғапылдыққа салынып, қиыншылықтар мен қайғыларды – табиғи құбылыстардың нәтижесі деп санап, А...-ны ұмыта бастайды. Осындай кезде олар А...-ның қаһарына ұшырап, кейде оны өздері де түсінбейді. Осы аяттардан үйренетініміз:

Біріншіден, қиыншылықтар мен ауыртпалықтар – сындарлы болуға, ғапылдықтан арылуға және А... тағалаға көңіл қоюға себепкер. Барлық қиыншылықтар А...-ның ашуы бола бермейді, өйткені кейде оның мейірімі қиыншылық түрінде келеді.

Екіншіден, молшылық кейбір әлсіз жандардың адасуы мен ұмытуына себеп болуы мүмкін. Ендеше кез-келген қуаныш ілтипаттың белгісі емес.

"Әғраф" сүресінің 96-шы аяты:

"Егер ол өлкелердің елі иман келтіріп, сақсынса еді, әрине оларға көк пен жердің берекеттерін ашып жіберер едік. Бірақ олар жасынға шығарды. Сондықтан қылмыстары себепті оларды қолға алдық. (96)"

Өткен аяттарда адамның ғапылдығы және оны осы ғапылдықтан ояту үшін қиыншылықтардың жіберілуі туралы сөз болды. Бұл аят былай дейді: "А... тағала сендерге қиыншылық пен қасіретті қалайды деп ойламаңдар. Өйткені егер халық имандылық пен тақуалықты ұстанып, өзінің жеке және әлеуметтік міндеттерін дұрыс орындайтын болса, А... тағала оларға аспан мен жердің қақпаларын ашып, тұрақты әрі берекелі нығметтерін жаудырады. Бірақ өкінішке орай, кейбір адамдар А...-ның шексіз нығметтеріне кенеліп отырса да, А...-ны жасынға шығарып, өзіне А...-ның ашуы мен қаһарын тілеп алады". Бұл жерде құрметті оқырмандарымызға: "Олай болса, бұл аят: "Иман мен тақуалық нығмет әкеледі",-деп тұрғанда, қазіргі таңда неліктен кәпірлердің жағдайы жақсы, ал мұсылмандардың жағдайы ауыр?",-деген сұрақ туындауы мүмкін. Дегенмен қазіргі жағдайға мұқият қарайтын болсақ, біріншіден исламдық елдердің көбінде "исламдық" атау ғана бар және онда діни нұсқаулардың билігі жоқ. Екіншіден, кәпірлердің елдері ғылыми-өнеркәсіптік салада дамығанымен, мәдени-әлеуметтік салаларда зор түйткілдерге тап болып отыр. Соның ең маңыздысы отбасы жүйесінің ыдырауы және адамгершілік сезімдердің жойылуы болып табылады. Сондықтан осы елдерде психикалық аурулар көбірек. Құран өзге аяттарда осы тұрақсыз және берекесіз нығметтерге меңзеп, "Әнғам" сүресінің 44-ші аятында былай дейді: "Сөйтіп олар берілген үгітті ұмытқан кезде, оларға әр нәрсенің есігін ашып жібердік". Бұл жердегі маңызды мәселе, мүміндерге береке берілсе, кәпірлерге олай емес. Өмір, байлық, білім және т.б сол сияқты нәрселердегі тәрізді, береке дегеніміз – нығметтердің тұрақты әрі зиянсыз болуы. Мұндай сыйлар мүміндерге А... тағаланың тарапынан беріледі. Рауаяттарда айтылғандай, заман ақырда әлемнің құтқарушысы хазірет Мехди (ғ) келгенде, халыққа аспан мен жерден береке жауады. Өйткені сол кезде жер бетінде зорлық-зомбылық жойылып, әлемді әділет пен шындық билейді. Осы аяттардан үйренетініміз:

Біріншіден, кез-келген нығметке мәз болмау керек. Мүміннің қолындағы нығмет – А...-ның берекесі мен ілтипатының белгісі. Ал кәпірдің қолында – тұрақсыз әрі берекесіз және А...-ның қаһарын тудырады.

Екіншіден, қоғамға береке түсуі үшін жеке адамның имандылығы мен тақуалығы жеткіліксіз, қоғамда көпшілік тақуа болуы тиіс.

Үшіншіден, қоғамның мәдениеті мен руханиятына қаржы салудың экономикалық тиімділігі бар. Ол экономиканың дамуына септігін тигізіп, жемқорлықтың алдын алады.